در كتاب پژوهشي در باب ايده ها، انسان ها و رويدادها در تاريخ اديان باستان، مولف كتاب مقوله ي زمان را با دو وجه خلاق و نابودگر آن بررسي مي كند... همذات پنداري چهره هاي خير و يا شر در فصول مختلف كتاب حاضر به شدت استنباط مي شود: براندن از پيشا تاريخ و اسطوره ، به تاريخ اديان گذر مي كند. در فصول او زيريس و گيلگمش به نحوي رهروي ايزيس و گيلگمش را يكسان پنداري مي كند. يا انكيد و ايوب به خاطر دردهايي كه بر آن ها هموار مي شود. و شيوه ي سلوك معنوي شان به اين هماني مي رسند، سِت، يهودا، هردوس و پونتيوس پيلاطس از آنجا كه مظهر شرارت اند و جز بدي تراوشي ندارند، هم ذات پنداشته مي شوند. در حقيقت هنگامي كه مي خواهيم ارتباط ميان فصول اين كتاب را دريابيم بررسي هر يك از اين چهره ها راه گشايي است براي شناخت معادل و يا متضاد آنها در طول تاريخ، و يا مقوله ي شيطان و فرشتگان كه اينچنين نزديك، با مام و در ما زندگي ميكنند در فصول بيست و سه و بيست و چهار چنان بررسي مي شوند كه ما هرگز بدين گونه بر آنها تعميق نكرده بوديم و به حضور دايم شان پي نبرده بوديم.