محمد رضا شرکت توتونچی یکی از مبارزین فعال انقلابی دوران پهلوی در تهران و مشهد است. کتاب پرده دوم که توسط انتشارات راه یار به چاپ رسیده است نیز خاطراتی از وی در آن دوران را بیان می کند که به همین دلیل این کتاب را برای افرادی که علاقه مند به تاریخ معاصر و تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی هستند جذاب و زیبا می سازد. این شما و این خاطرات جذاب مردی که رفته بود یک پرده نصب کند اما چهار سال طول کشید!!

مقدمه کتاب پرده دوم از زبان نویسنده:

مصاحبه با آقای توتونچی، خانواده، دوستان، هم بندی های انقلابی ایم هفده جلسه طول کشید. با همراهی ایشان، جزئیات زندگی و خاطراتشان مرور شد. در گام بعدی، شیوه های مختلفی برای نگارش و انتخاب نوع روایتگری کتاب، تجربه شد. در نهایت نیز با مهندسی پیرنگ، به مثابه اثری دراماتیک، و با مشورت همکاران، به محصول پیش رو رسیدم. برای مثال، در یکی از نسخه های نهایی کتاب، همه روایت های موازی از موضوع واحدی را کنارهم آوردم. هدفي این بود که به زوایای پنهان موضوع بپردازم و به روایت های یکدستی برسم.

با وجود این، به توصیه دوستان ، همه آن روایت ها به پینوشت منتقل شد. ارجاعات فراوان خاطرات، نیازمند پژوهش از منابع مختلف تاریخی، از جمله تاریخ اجتماعی و سیاسی و جغرافیای تاریخی مشهد و گاه تهران بود که در حد توان از عهده آن برآمدم. کتابی را که پیش رو دارید، در مدت دو سال و نیم، به کمک همکارانم بارها و بارها بررسی و کارشناسی و بازنویسی کردیم تا برای مخاطبانش چیزی کم نگذاشته باشیم. هرچند هنوز هم حسرت بخش هایی را که ناگزیر از کنارگذاشتنشان بودم دارم. .. .

وحالا وقت سپاس است. سپاس اول از پروردگار. بعدسپاس از دکترسعید خورشیدی که مشورت هایش بسیار راهگشا بود و پای کتاب ایستاد. پس از او، جانشینش احمد عسکری که با همت پیگیرشد و یاریگرم بود و انتشار کتاب را به سرانجام رسانید. همچنین سپاس از مرتضی انصاری زاده که با دقت، متن تدوین شده را ارزیابی کرد، قدردان محمد باقری هم هستم؛ همکاری که هنوز هم ندیدمش! او ده مصاحبه را در دور اول و در نبود من انجام داده بود. سپاس ویژه از آقای محمدرضا شرکت توتونچی، معروف به رضا توکلی، به خاطر بردباری هایش مردی که با بیش از هفتاد سال سن، در طول این چند سال، بارها به خواست ما در جلسات مصاحبه حاضر شد.

پیشنهاد ما: خرید کتاب دکل

غذاهای مشکوک اوین:

در اوین گاهی خرما هم می دادند، اما مثل زندان قصر دیگر خبری از میوه و سبزی نبود. با این حال غذای اوین از زندان های قبلی ام بهتر بود. البته گوشت های آنها هم گوشت های یخ زده و خارجی بود. آن زمان شاه گوشت هایی به کشور وارد می کرد که بعضی موقع ها از دکترهایی که در زندان بودند می شنیدیم که: «اینابده، نباید به زندانیابدين»، ولی کو گوش شنوا؟ می دادند و با اینکه مشکوک بود و معلوم نبود گوشت ها چه کیفیتی دارند، چاره ای نداشتیم و هرجور که بود، می خوردیم. در اوین چند نوع غذا بیشتر نمیدادند؛ غذاهایی مثل عدس پلو، لوبیاپلو و گاهی هم آبگوشت. البته آبگوشتی که در مثل می شود گفت یک دریا آب بود و می توانستیم تویش شنا کنیم...

صفحه 172 کتاب پرده دوم

پیشنهاد ما: خرید کتاب تحف العقول