انفاق از اعمال صالح و باقی برای مومنین است. انفاق یکی از خواسته های مهم آیین اسلامی از سوی خالق هستی جهت شکوفایی اقتصاد جامعه اسلامی و مقوی سایر بعدهای دینی اعم از فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و دفاعی محسوب می شود که باید بیشتر از آنچه الان هست مورد توجه قرار گیرد.

خداوند در آیه 92 سوره آل عمران میفرماید: هرگز به خوبی ها نمی رسید تا اینکه از آنچه که دوست دارید در راه خدا انفاق بکنید و آنچه که می بخشید قطعا خداوند به آن آگاه است.

به تعبیری کلید رمز ورود تمام خوشی و خوبی ها برای هرشخصی، خانواده ای، شهری، جامه ای ، داشتن روحیه انفاق و گسترش آن به بهترین صورت است. و این اتفاق عالی فقط با ایمان به اینکه خدا این عمل ما را به کامل ترین وجه پاداش خواهد داد رقم می خورد.

در کتاب "رابطه ایمان و انفاق در قرآن کریم از دیدگاه فریقین" به قلم بهنام امیری نیز تلاش شده است تا این موضوع مهم در دین مبین اسلام مورد بررسی قرار گیرد. این کتاب توسط انتشارات خردآذین در قطع وزیری و با 174 صفحه به چاپ رسیده است.

تاثیر آیات بر اهل ایمان:

یکی از نشانه هایی که مؤمن از منافق تشخیص داده می شود طبق آیه ۱۲۶ سوره توبه این است که وقتی آیات قرآن بر افرادی که ایمان آورده اند نازل می شود تاثیر گذاشته و ایمان آنها را می افزاید که آنان هم از آن مسئله مسرور و خوشحالند. آیات قرآن مانند قطره های باران است

که خداوند متعال می فرماید این باران اگر بر زمین مساعد و خوب ببارد باعث برکت ورویش انواع گیاهان ، گلها ، درختان و میوه هاست واما اگر در زمینی که نامساعد باشد باران رحمت الهی بر آن تاثیری که شامل برکات و رحمات باشد با خود نخواهد داشت.

مومنین هم به این صورت هستند که با دیدن و نازل شدن هر آیه ای از آیات قرآن مطلب جدیدی می یابند که باعث می شود ایمانشان بال و پر بگیرد که زمینه رشد صفات انسانی می شود. ولی افرادی که منافق اند و با چشم های بیمارگونه از روی کبرونفاق به آیات الهی می نگرند جز دوری از خدا بهره ای نمی برند.

علامه طباطبایی (رحمه الله) در شرح آیه ۱۲۶ سوره توبه افزایش ایمان را هم کیفی و هم کمی می داند و چنین می فرماید: چون وقتی زمینه دل با نور هدایت آیات قرآنی روشن گردید، قهرا نور ایمان زیاد میشود و این زیادی، زیادی در کیفیت است.

صفحه 30 کتاب رابطه ایمان و انفاق در قرآن کریم از دیدگاه فریقین

عدم انفاق از نشانه های فخرفروشی:

یکی از سرچشمه های مهم انفاق نکردن و بخل ورزیدن اعم از مالی و علمی به دیگران تعبیر و فهم نادرست از حب ذات است، که از میوه هایی که این حب ذات اگر در جایی که خداوند متعال فرموده کاشته نگردد میوه های تلخ و بی خاصیتی از جمله: کبر و فخر فروشی به بار می آورد که دوست دارد فقط خودش دیده شود.

و چنین افرادی به خاطر داشتن همین نقاط ضعف و امراض روحی در خود دوست ندارند برای دیگران خرج بکنند چون در غیر آن صورت ابزار، علم، أموال و قدرت و هر چیزی که سبب غرور آنها می شود ندارند که به آن متکبر و فخر فروشی بکنند و خود را در معرض نمایش بگذارند.

و بعضی مواقع این امراض روحی به حدی گسترش می یابد که دیگر دوست ندارند دیگران هم انفاق بکنند بلکه دوست دارند دیگران هم مثل آنها بخل ورزند تا یک وقت خود را تنها نبینند و از جایگاه اجتماعی سقوط نکنند که در این صورت همه یکی می شوند و جایی برای کبر و فخرفروشی نخواهد ماند. در حقیقت آنها دوست دارند هر چه آنها می پندارند دیگران نیز آن پندار را مورد قبول داشته باشند.

امام جعفر صادق صلوات الله عليه فرمودند: بهترین شما جوانمردان شمایند و بدترین شما بخیلان شمایند و از جمله ایمان خالص نیکی کردن است به برادران مؤمن و سعی نمودن است در قضاء حوایج ایشان و به درستی که کسی که نیکی کند به برادران مؤمن خداوند بخشاینده او را دوست می دارد و در این اعمال بینی شیطان بر خاك مذلت مالیده می شود و از آتش دوزخ دور می شوند.

صفحه 67 کتاب رابطه ایمان و انفاق در قران کریم از دیدگاه فریقین

پیشنهاد ما: خرید کتاب مفردات راغب اصفهانی