يك دانش ادبي، از آن جهت كه آموزه هايش در دانش ديگري مانند تفسير يا فقه به كار مي رود، در گونه دانش هاي كاربردي طبقه بندي مي شود. فهم متوني مانند نهج البلاغه و صحيفه سجاديه يكي از آوردگاه هايي است كه در آن بايد از داده هاي دانش هاي ادبي بهره برد؛ اما مشكل اين است كه در اين آوردگاه برخي فهمندگان كوشيده اند تا در بهره گرفتن از دانش هاي ادبي، فعاليت محور باشند؛ يعني داده هاي دانش هاي ادبي را به كار ببرند، اما نتيجه تفسيري خود را از كاربست اين داده ها به دست نياورند! «تحليل ادبي» رهيافتي است به سوي هدف محور بودن در كاربست داده هاي دانش هاي ادبي و در اين راه مي كوشد تبيين كند كه چگونه مي توان فهم متون ديني و آشكار كردن لطايف و معارف ديني از لايه ها و سايه هاي متن را مبتني بر آموزه هاي ادبي كرد تا استظهارهاي ذوقي، جاي خود را به استظهارهاي مستدل و روشمندي بدهد كه براي موافقانش قابل اعتماد و براي مخالفانش قابل انتقاد باشد.