آقای بمانی معلم نبود، اما آنقدر از مهارتش در کلاس داری و رفاقت با بچه ها صحبت می کردند که مجذوبش شده بودم. کلاس را خشک نگه نمی داشت، از هر روشی برای خنداندن بچه ها استفاده می کرد تا درس خواندن برایشان همراه با لذت باشد. قصه گویی می کرد از مردان غیوری که در جبهه های جنگ جانشان را در دستان خود گذاشته اند.

همه آرزویم این شده بود که در زنگ های تفریح و در بین فوتبال های جذاب او را ببینم و لحظاتی هم کلامش شوم.

از نظر عده ای از بچه ها شنیدن، از حرف زدن خیلی سخت تر است، حتی سخت ترین کار ممکن را شنیدن می دانند. اما از نظر من لذت بخش ترین حالت ممکن شنیدن صدای آقای بمانی بود.

او که به زیباترین و شیواترین حالت از زندگی اش سخن می گفت و کسی چه می داند شاید با تعریف کردن زندگانی پدری که تنها چند ماه بالای سرش بود، مادری که همانند کوه پشت سر بچه هایش بود با ما درد دل کند، به هر حال کسی چه می داند؟!

کتاب "برپا" روایتگر داستان زندگی اصغر بمانی معلم باغیرت، با دانش و مربی پرورشی دهه 60 می باشد که روزهای جنگ را با عشق زیبایش به بچه ها تبدیل به شیرینی بی بدیلی کرد.

این کتاب توسط انتشارات راه یار در قطع رقعی و با 272 صفحه به چاپ رسیده است

کتاب جهاد با نفس وسائل الشیعه

خرید کتاب عده الداعی

اما چرا برپا؟

برپا روایت کودکان حاشیه نشینی است که بر پا ایستادند و خود را به مرکز توجهات رساندند.

پرپا روایت نوجوانانی است که از هنر و استعداد خود مایه گذاشتند و دیگران را در تشویق خود بر پا واداشتند. برپا روایت مقاومت و برپا ایستادن جوانانی است که خون دلها خورده اند تا ایران خانه خوبان شود.

برپا روایت رزمندگانی است که در دفاع از مام وطن لحظه ای از پاننشستند و بر پا جنگیدند. برپا روایت مربیان تربیتی ای است که روش و مسلک برپا ایستادن را به دانش آموزانشان آموزش داده اند. برپا دستور احترام به تمام معلمانی است که برای فرزندان این مرزوبوم از جان مایه گذاشته اند.

و در نهایت، برپا صراط مستقیمی است که باید برای طی کردن آن برپا ایستاد

تشویق به نماز اول وقت:

یکی از دغدغه های ماتشويق بچه ها به نماز اول وقت بود. واضح بود که اجبار و زورفایده ای نداشت. زورکی نمیشود کسی را نمازخوان کرد، چه برسد به نماز اول وقت.

به خاطر همین هیچ اجباری توی کار نبود؛ حتی برای بچه های راهنمایی و دبیرستان. روزی داشتیم اردویی توی اردوگاه شهید صدوقی برگزار می کردیم که چند تا از مربیها آمدند سراغ من و گفتند: «آقا ما دیده ایم چند تا از بچه ها نماز نمی آیند. پرس وجو کرده ایم. انگار توی مدرسه هم نماز نمی خوانند. این که شما تاکید میکنید اجبار نباشد که نمیشود. این ها به سن تکلیف رسیده اند. هرطورشده باید نمازخوانشان کنیم.»

مخالفت کردم و گفتم: «نه، به هیچ وجه. نمازی که با اجبار باشد هیچ فایده ای ندارد. بچه اینجا به زور نمازش را می خواند؛ ولی نمازخوان نخواهد شد. حتی ممکن است اثر عکس بدهد.»

آنها اعتراض کردند و گفتند: «پس چه کار کنیم؟»

فکر کردم و به چند تا راه حل رسیدم. قرار شد مربیهاهم کمک کنند تا اجرایش کنیم. راه حل هاباید قدم به قدم اجرا می شدند. آرام آرام باید جلو می رفتیم. توی قدم اول جایزه «عجلوا باالصلاة» را گذاشتیم. به سه نفر اولی که زودتر از بقیه به نمازخانه می آمدند جایزه میدادیم.

به بچه ها هم چیزی نگفتیم تا جایزه به کسانی برسد که حقشان است. از آن به بعد رقابتی بین بچه ها ایجاد شد. بچه ها سعی میکردند زودتر از بقیه به نمازخانه برسند و جایزه بگیرند. کار به جایی رسید که مجبور میشدیم بیشتر از سه تا جایزه بدهیم و انتخاب سه نفر کار سختی شده بود.

صفحه 155 کتاب برپا