پس، خداي را، خداي را، فرزندم! عمر خويش را، در آنچه تو را در جهان پس از مرگ سود نبخشد، تباه مكن! آورده اند كه خردمند آن است كه هم امروز براي فرداي خود، كار كند پيش از آنكه سر رشته ي كار از دستش به در رود و زيرك آن است كه خويش را بدهكار كند و نفس خود را به فرمان آرد و براي پس از مرگ خود، عمل كند و نادان [خوش خيال] آن از هواي نفس پيروي و فرمان برداري كند و تمناي آمرزش از خداوند نمايد! آن كه عمر خويش را در آن چه كه در آخرت سودمند نتواندش بود؛ سپري كند، همانند كسي است كه گهرهاي گران بها را، افتاده برخاك، رها كن و با دشواري و رنج و شكنجه ، به كندن و كاويدن و بيرون كشيدن سنگ و سفال پردازد[صدف بر خاك بِدارد و خَزَف بردارد]؛ تا كودكان آن ها را بازي گيرند! بنابراين، پسرم! نور ديدگان و پاره ي جگرم! قدر و بهاي عمر خويش را بدان و آن را در آنچه مايه نجات تو در آن نيست، فنا كن... و چونان كرم ابريشم مباش كه در فناي خويش مي كوشد. سپس فرزندم! خداوند تو را بر هر كار خير توفيق دهد و از هر گزندي دورت كناد!