محققان مسلمان و غير مسلمان اكثراً در ستايش از نظريات ابن خلدون مبالغه كرده اند، مخالفان مذهبي او نيز بر بعضي از باورها اساساً ضد شيعه وي ايراد گرفته و او را به تعصب متهم نموده اند. نگارنده در نوشته حاضر به آراي نظري او در مقدمه تاريخش جز آنچه كه به موضوع مربوط مي شود، كاري ندارد و هدفش بررسي صحت و سقم روايات تاريخي وي در كتاب [تاريخ ابن خلدون] هم نيست. همچنين نمي خواهد آراء و باورهاي مذهبي وي را نقد كند يا خلاف آن را ثابت كند. بلكه هدف اصلي اولاً درك بهتر اين نكته است كه مقدمه ي ابن خلدون، حاصل جمع تجربيات و دانسته ها و باورهاي تاريخي و هويت قومي، مذهبي، سياسي و نحوه ي تفكر و احساس نويسنده اش است و از اين جهت اگر چه فاقد وزانت واعتبار علمي يا نوآوري هاي چشمگير است، اما مباني نوآوري هاي او در زمينه هاي اجتماعي، سياسي، فلسفي تاريخ و تمدن شناسي است . براي نگارنده اين سوال مطرح است كه آيا كتاب و مقدمه اش براي حكومت و جامعه شيعي ايران مفيد است و نيازي را برطرف مي كند و به استحكام تفكر شيعي و نظام سياسي برخاسته از آن كمك مي كند يا موجب تضيعف آن مي شود؟ ثانياً آيا ابن خلدون دچار تناقض بود يا از وحدت فكري و در نتيجه از استحكام نظر برخوردار بود؟ ثالثاً آيا وي محققي منصف و فاقد جانبداري بي دليل بود يا تعصب مذهبي و سمت گيري خوبي، او را از جاده ي انصاف خارج و...؟ كتاب حاضر را در بررسي موضوعات ياد شده همراهي كنيد.
