امير مومنان علي عليه السلام يكي از اقدامات بعد از ظهور حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه شريف را چنين ترسيم مي كنند: «ظلمت آرا و تأويلات را از سيماي الهي قرآن بزايد و آن همه را به دور ريزد و قرآن را در عمل و نظر زنده و زندگي ساز نمايد...» انسان شناخت جو بايد سر از لاك خويش درآورد، و از چيرگي، نفوذ خويش بگريزد... و در يكجا نايستد، و از حركت وضعي به سوي حركت انتقالي منتقل شود، و برود، بپويد، بجويد، بجوشد، بخروشد، بكوشد و سخنان را بشنود و به تعبير قرآن كريم «استماع» كند؛ يعني خوب و با توجه بشنود، آنگاه در مجموعه ي اين ميراث تأمل ورزد، و به «افلا تَعقِلون» هاي قرآن كريم، پاسخ قرآني (نه يوناني) بدهد. «نظرها»ي بزرگان – در طول 12 قرن – كه در اين مجموعه گردآوري شده، حجت شرعي و برهان عقلي است؛ و فرصتي مغتنم است تا انسان فكور در آنها بينديشد. مولف كتاب، با غنيمت شمردن وجود پيشروان حقايق پژوهشي و معرفت طلبي، و محفوظ ماندن اين نظرها تا امروز، و رسيدن به دست نسل ما، آنها را گردآوري كرده تا به جامعه ي اسلامي و تمام پندارگراياني كه مي پندارند امروز بايد جامعه ي صاحب قرآن را بُرد و به آستانه ي يونان چهار هزار سال پيش و قرباني كرد، بفهماند كه اسلام بالاتر، برتر و كامل تر از ساير اديان و مذاهب و حتي يونانيان است، چرا كه قرآن سند جاويد و زنده ي آن مي باشد.