همگاني بودن فهم قرآن يا انحصار فهم آن به اهل بيت عليهم السلام محل اختلاف است. از سويي قرآن به بيان بودن خود تصريح مي كند و از دگر سو، پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را مبيّن قرآن مي داند. ناسازگاري ظاهري ميان فهم عمومي قرآن و فهم ويژه معصومين عليهم السلام با مراجعه به قرآن برطرف مي شود. آياتي كه قرآن را بيان، ذكر، عربي معرفي مي كند، بر فهم همگاني آن دلالت دارد و بيانگر لايه اي از فهم قرآن است كه براي آشنايان با ادبيات عرب ممكن است. آياتي كه قرآن را هدي و موعظه معرفي مي كند به فهم ويژه اي از قرآن دلالت دارد كه ويژه افراد خاص است در اين پژوهش مواردي مانند حجت بودن، هدايت گري، عبرت آموزي و فصاحت قرآن، شاهدي بر ادعاي فهم همگاني قرآن است و از آن جهت كه هدي و موعظه با للمؤمنين و للمتقين همنشين شده است، فهم ويژه اي را مي رساند. در روايات نيز دو لايه فهم همگاني و فهم ويژه تصريح شده است. در برخي آثار مفسران كهن، فهم افراد خاص در عرض فهم قرآن بيان شده است؛ ولي در ميان مفسران معاصر برخي بر اين عقيده اند كه فهم افراد خاص در طول فهم قرآن است.