واژه «عاشورا» براي بيشتر مورخين آشناست و جايگاه خاص خود را دارد. براي مسلمانان، به ويژه شيعيان نه تنها يك تاريخ و رويداد، بلكه يك فرهنگ هم مسحوب مي شود. مؤلّف گرامي براي تبيين و تشريح اين فرهنگ و رويداد مهم شيعي، كوشيده است مقدمتاً در باب ضرورت حفظ و اقامة مجالس حسيني و نيز اجر و ثواب اين مجالس سخن گفته باشد؛ چرا كه از عمده ترين شروط آشنايي با اين قيام، درك عظمت و برپا داشتن مجالس ذكر آن مي باشد. در ادامة بحث از دعوت يزيد به بيعت و خروج امام از مدينه، بعد از وداع با جدّ و مادر و برادر، و عزيمت به مكه، به تصيل نوشته است. امام ـ عليه السلام ـ پسر عموي خود مسلم بن عقيل را براي بيعت گرفتن عازم كوفه كرد و اكثر مردم كوفه صبحگاهان با مسلم بيعت كردند. نماز مغرب كه خوانده شد احدي از مردم كوفه همراه مسلم نبودند و از بيعت دست كشيدند. عبيد الله ايشان را دستگير و به شهادت رساند. امام ـ عليه السلام ـ با وجود همة مشكلات از مكه عازم عراق شد ولي لشكر عبيد الله راه بر ايشان بستند. اصرار امام ـ عليه السلام ـ بي نتيجه ماند و در دروز دهم محرم سال 61 هـ.ق جنگ نابرابر شروع شد. بعد از شهادت امام ـ عليه السلام ـ و يارانش، اهل بيت وي به اسارت گرفته شده و عازم كوفه و شام شدند؛ ولي افشاگري هاي زينب كبري ـ عليها السلام ـ و امام زين العابدين ـ عليه السلام ـ كار را بر حكومت دشوار كرد و مجبور به آزادي اسرار و اعزام آن ها به مدينه شد. اين مطالب به تفصيل در اين كتاب به نگارش در آمده است.