اثر جاودانه حضرت زين العابدين عليه السلام، يكي از جامع ترين و ارزنده ترين منابع فرهنگي ناب اسلامي است كه در ميان آثار به جا مانده از اين امام از همه مهم تر است. اين كتاب شريف كه دومين كتابي است كه در صدر اسلام تدوين شده است. از جهت اهميت پس از قرآن و نهج البلاغه قرار دارد و «اخت القرآن» (خواهر قرآن)، «زبور آل محمد» و «انجيل اهل بيت» لقب گرفته است. انتساب صحيفه سجاديه به حضرت زين العابدين عليه السلام مورد قبول تمامي علماي اسلام از همه ي فرقه هاست و هيچكس در اين باره ترديدي ندارد. بسياري از علما اين مجموعه ارزشمند را از جمله متواترات دانسته اند كه كمترين نيازي به بررسي صحت و سقم سند آن نيست. با توجه به جايگاه والاي صحيفه سجاديه، اين «زبور آل محمد» كه به «اخت القرآن» (خواهر قرآن) هم ملقب شده است، و انبوه حقايق و معارفي كه در آن موجود است، سال هاي زيادي است كه علماي بزرگ و انديشمندان فرهيخته شرح و تفسيرهاي متعددي بر آن نوشته اند كه تعدادشان از شصت تجاوز مي كند. بنا به روايت جعفر بن محمد حسني، اصل صحيفه ي سجاديه مشتمل بر هفتاد و پنج دعاست. متوكل به هارون كه اين كتاب را گردآوري كرده معتقد است يازده فقره دعا از اصل دعاها مفقود شده؛ و به همين دليل شصت و چهار دعا را روايت كرده است. در روايت محمد بن احمد بن مسلم مطهري فقط پنجاه و چهار دعا چنانكه امروزه هم از صحيفه مي بينيم موجود است. بنابراين از اصل صحيفه مي بينيم موجود است. بنابراين از اصل صحيفه بيست و يك دعا افتاده است و در حال حاضر آنچه از صحيفه كامله سجاديه باقي مانده است، همين 54 دعاست.