کتاب توحید مفضل چیست؟

توحید مفضل کتابی که در دست دارید یکی از مهمترین یادگاری های معنوی امام صادق(ع)می باشد که در آن،بسیاری از شگفتی های آفرینش را برای شاگردش عمر بن مفضل بیان کرده اند که به توحیدمفضل معروف است.

مفضل از امام سوالاتی در باب توحید و شگفتی های آفرینش پرسیده و امام صادق(ع) با حوصله پاسخ او را ارائه فرمودند که در قالب این کتاب در دستان شما قرار گرفته است.

کتاب توحید مفضل ترجمه های گوناگونی دارد و این نسخه که مشاهده می کنید با ترجمه گویا و شیرین محمد مهدی رضایی که با پاورقی های جذاب خواندنی‌تر شده است. نشر جمال پیش از این توحید مفضل را در مجموعه ۸ جلدی با عنوان دیدنیهای خدا برای کودکان آماده و منتشر کرده است.

برشی از کتاب توحید مفضل:

اکنون ای مفضل! در بی اطلاعی انسان از طول مدت عمرش تأمل کن که اگر آن را می دانست، و می فهمید عمرش کوتاه است، از زندگی لذت نمی برد و هماره در انتظار مرگ بود و فرا رسیدن وقت معلوم گشته آن. انسان در این حالت به کسی می مانست که دارایی اش نابود شده یا در آستانه نابودی است و او در خود بیچارگی و ترس نابودی مال و فقیر شدن را احساس می کند. افزون بر اینکه از بین رفتن عمر، بسیار سخت و سنگین تر است بر انسان از تلف شدن مال، زیرا کسی که دارایی اش را از دست می دهد، امیدوار است که مالی دیگر جانشین آن شود و این او را آرام می سازد؛ اما کسی که به فنای عمر خود يقين دارد، ناامیدی در او ریشه می دواند و کنده نمی شود.

حال اگر عمر انسان طولانی باشد و او این مطلب را بداند، مطمئن می شود که در دنیا ماندگار است، در نتیجه در منجلاب لذات و گناهان فرو می رود و کارش بر این اساس می شود که نخست شهوات و خواسته های خود را تأمین نماید و آنگاه در واپسین روزهای عمرش به سوی خدا بازگردد. این روشی است که البته خداوند از بندگانش نمی پسندد و پذیرای آن نیست.

آیا نمی بینی اگر بنده ای داشته باشی و کار او بدین صورت باشد که یك سال پیوسته تو را به خشم آورد و آنگاه بخواهد در يك روز يا يك ماه تو را خرسند و راضی نماید، اینگونه عمل را از او نمیپذیری و او را بنده شایسته کار خود نمی دانی، مگر آنکه در تمام کارها و در همه حالات، در نظر داشته باشد که تو را اطاعت نماید و خیرخواهی ات کند. اگر بگویی: مگر نه اینکه گاهی انسان مدتی را به معصیت میگذراند، سپس توبه میکند و توبه اش پذیرفته میشود ؟

صفحه 90 کتاب توحید مفضل

برش دوم از کتاب توحید مفضل

ای مفضل به مدت زمان روز و شب بیندیش که چگونه طبق آنچه مصلحت آفریده ها است محدود و مشخص گردیده است. اندازه هر یک از روز و شب هنگامی که طولانی میشوند از ۱۵ ساعت نمی گذرد بگو بدانم اگر طول روز ۱۰۰ یا ۲۰۰ ساعت بود آیا تمام حیوانات و گیاهان روی زمین نابود نمی شدند. بی شک در این مدت بلند حیوانات قرار و آرام نمی گرفتند. چهارپایان از چریدن باز نمی ماندند و انسان از کار و حرکت نمی آسود و این همه، به هلاکت و تباهی این موجودات می‌انجامید.

گیاهان نیز بر اثر گرمای طولانی مدت روز و تابش شدید آفتاب خشک و تباه می شدند و می سوختند. همچنین اگر شب به این اندازه طولانی میشد انواع حیوانات از حرکت و تلاش در تحصیل معاش باز می ماندند و از گرسنگی مردند نیز حرارت طبیعی گیاهان به سردی می گرایید و همه گیاهان می پوسیدند و نابود می شدند، همچون حالتی که در بعضی از گیاهان دیده ای وقتی در جایی بدون تابش خورشید نگهداری می شوند.

کتاب توحید مفضل صفحه ۱۸۵

معرفی صوتی کتاب توحید مفضل:

برش سوم از کتاب توحید مفضل

به آب دهان و نفعی که در آن است بیاندیش آب دهان پیوسته به سوی دهان جاری است و گلو و زبان کوچک را تر نگه میدارد تا نخشکند، و باعث هلاکت انسان نشوند. همچنین اگر تری دهان نباشد که غذا را نرم و گوارا نماید فرو بردن آن غیرممکن می شود گواه این سخن مشاهده و تجربه است. بدان که رطوبت مَرکب غذا است که آن را به معده می رساند. و خود به سوی صفرا جاری می شود و این .به مصلحت انسان است چون اگر صفرا خشک شود انسان میمیرد.

کتاب توحید مفضل صفحه ۷۷

برش چهارم از کتاب توحید مفضل

ای مفضل در کارهای انسان همچون خوردن و خوابیدن و جماع کردن و تدبیری که در آنها صورت گرفته بنگرو بیندیش. برای هر یک از این افعال در طبیعت انسان محرکی قرار داده شده که خواستار آن عمل است و آن را برمی‌انگیزد. گرسنگی طالب غذایی است که زندگی و سرپا بودن بدن به آن بستگی دارد خستگی و بی خوابی در پی خوابی است که آسایش بدن و راحتی کردن قوای جسمی در آن است. شهوت داشتن مقتضی نزدیکی کردنی است که دوام و بقای نسل در آن است.

اگر غذا خوردن انسان تنها به این علت بود که میدانست بدنش به غذا احتیاج دارد و هیچ میل و کشش درونی به اینکار در خود نمی یافت می بایست بسیاری از اوقات به خاطر تنبلی و کسالت چیزی نخورد تا بدنش نحیف و لاغر شود و به هلاکت رسد همچنان که گاه انسان برای سلامت بدنش محتاج دارویی می شود اما در خوردن آن دارو سهل انگاری می‌کند درنتیجه بیماری شدت می‌گیرد و به مرگ می انجامد.

همچنین اگر انسان ضرورت خواب را با فکر کردن به اینکه به آسایش بدن و راحتی قوای جسمی نیاز دارد در نمیافت چه بسا در این کار سستی می کرد و آنرا غیرضرور میدید و بدنش روز به روز ضعیف میشد و تحلیل می رفت.

نیز اگر محرک او برای جماع فرزند خواهی بود بدون میل درونی بعید نبود در این کار کوتاهی می کرد تا جایی که نسل انسان اندک یا منقطع میگردید. زیرا بعضی از مردم رغبتی به فرزند ندارند و آن را مهم نمی دانند. بنگر که چگونه برای هر یک از این اعمال که قوام و مصلحت آدمی در آنها است از درون او یک محرک طبیعی آفریده شده که انسان را به آن اعمال برمی‌انگیزاند.

کتاب توحید مفضل صفحه ۸۰ تا ۸۲